Niektóre aspekty kulturowe związków pomiędzy romansami średniowiecznymi z gatunku „pieśń bretońska” a baśnią magiczną

W pracy tej autor starał się zarysować i przebadać pewne wybrane problemy, które powstają przy próbach wyprowadzenia romansu średniowiecznego, a w szczególności tzw. „pieśni bretońskiej”, z tradycji ludowej, a zwłaszcza z tzw. „baśni magicznej”. Szczególnym przedmiotem zainteresowania autora są formy, jakie tzw. „miłość dworska” oraz etos rycerski przybierają na gruncie „pieśni bretońskiej”, oraz możliwość przynajmniej częściowego wyprowadzenia tych form z tradycji „baśni magicznej”. W rezultacie badań autora wydaje się możliwe zdefiniowanie „pieśni bretońskiej” jako gatunku, w którym charakterystyczny dla średniowiecznej kultury dworskiej arystokratyzm i feminizm występują w ścisłym związku z poetyką „baśni magicznej”, tak iż widoczne są transformacje typowych elementów „baśni magicznej” w duchu kultury dworskiej, jak również znacząco selektywne podejście autorów „pieśni bretońskiej” do tradycji baśniowej. Autor sugeruje również przydatność badań nad „baśnią magiczną” do poznania źródeł kultury dworskiej i etosu rycerskiego w ogóle, a to ze względu na szczególny „arystokratyzm” jaki wyróżnia „baśń magiczną” pośród innych rodzajów opowiadań ludowych. Autor dokonuje swych analiz przede wszystkim na średniowiecznych romansach angielskich takich jak: Sir Launfal, Sir Degare, czy Emare, uwzględnia jednak również „pieśni bretońskie” autorstwa francuskiej poetki Marie de France. W odniesieniu do „baśni magicznej” autor opiera się przede wszystkim na dorobku szwajcarskiego teoretyka baśni, Maxa Lüthiego